(….)
Jozeph: Beautiful… (hesitant) Neat umm…
Monique: There’s one artwork here.
Jozeph: Yes okay. Tell me something…
Monique: (imperious) Have a look first.
Jozeph: Yes, I think that’s a little bit… umm… umm… Take it apart, will you.
Monique: Do you remember those gloves?
Jozeph: (confident) Yes! Yeah! I remember that. Yes! Beautiful, right? Amazing.
Monique: Well, and these small planks that I sawed… The wood is from your studio. And this thingy here is from your studio. It belonged to some sort of small frame you had.
Jozeph: Yeah, yeah, beautiful, right? All these small things that you take notice of…
Monique: And the shade of red of that wooden shape, it’s the same red as your…
Jozeph: Yes, beautiful, amazing!
Monique: … studio door. And the shape of this one…
Man: You should have become a cyclist, like your father said…
Monique: … sawed parts. I will explain that as well when we get upstairs, how I got those.
Jozeph: Yes, alright… Yeah, it’s quite nice.
Monique: Yes…
Man: You should have become a cyclist, like your father said. You should have become a cyclist, like your father said. You should have become a cyclist, like your father said.
Monique: Can you understand that?
Man: You should have become a cyclist, like your father said…
Monique: (slowly and over-articulating) You should have become a cyclist, like your father said.
Jozeph: I see.
Man: You should have become a cyclist, like your father said.
Jozeph: Nice, isn’t it.
Man: Stubborn bastard.
Jozeph: Yes, wonderful. Yes.
Jozeph: You have to tell me more about this, about those gloves.
Monique: (surprised) Those gloves? … I was wearing those gloves when I first met you.
Jozeph: I see.
Monique: I was wearing those gloves when I was busy with…
Jozeph: That doll…
Monique: That swan…
Jozeph: Yes that doll…
Monique: …making it. With the cement.
Jozeph: Yes, yes… Yes, I remember now.
Monique: And then you came in…
Jozeph: Umm, ummmm.
Monique: …in my studio. And we didn’t know each other yet. You came to introduce yourself.
Jozeph: Oh, that’s nice.
Monique: … just when I moved into my new studio at the art workshop!
Jozeph: Yes.
Monique: I was making that swan and I was wearing those gloves to protect my hands from the cement, because it’s really bad for the skin.
Jozeph: Yes, yes, yes. All those things you remember, right?
Monique: You remarked how skilful I was. And you were like duh… wow! That’s beautiful!
Jozeph: (very emotional, tears in his voice) That’s right!!
Monique: But I think it’s 5 or 6 years ago now.
Jozeph: Yeah, yeah. That’s it. Yeah, yeah…. (takes a deep breath)
Monique: And you entered my studio and I didn’t know you at all. And there was only one chair in my studio and you sat down on it. (indignant) My chair! My thinking spot, occupied by you!
Jozeph: Great, right?
Monique: And I was like duh, duh… He’s taking my chair?! It really did make me a bit angry at first.
Jozeph: Oh right, I remember that well. I can still picture it. Yes.
Monique: But it was the start of our friendship!
Jozeph: That it was. Quite wonderful.
Monique: So, those gloves. Always kept them. I’m thinking, I cannot throw them away. And now they’re part of this artwork.
Jozeph: The things you consider and all… that’s it right? That I wouldn’t, no I wouldn’t do that. I would just throw them away.
Monique: Yeah, yeah. You just throw everything away.
Jozeph: I throw…
Monique: Yes
Jozeph: Yes, I’ve ended up in the throw-away-world.
Monique: I haven’t, I keep a lot. I’m not in a throw-away-world.
Jozeph: (emotional) Oh… please no. Right, Monique?
Monique: I like to keep things because they help me remember.
Jozeph: That’s it, isn’t it!
Monique: But you throw everything away just like that, don’t you?
Jozeph: Yeah, yeah. I’m really in umm, what do you call it, in a decayed world, get out of here. Something new has to happen.
Monique: Yes, something new each time.
Jozeph: Something new each time!
Monique: Yes.
Jozeph: But I think it’s beautiful. Great. Really beautiful.
(….)
—-
NL
(….)
Jozeph: Mooi hè… (aarzelend) Keurig euh…
Monique: Hier is één kunstwerk.
Jozeph: Ja oké. Vertel wat…
Monique: (gebiedend) Kijk eerst maar.
Jozeph: Ja, dat vind ik een beetje euh… euh… Doe jij het eens uit elkaar.
Monique: Ken je die handschoenen nog?
Jozeph: (zelfverzekerd) Ja! Jah! Dat weet ik nog. Ja! Mooi hè. Schitterend.
Monique: Nou, en bijvoorbeeld deze plankjes die ik gezaagd heb… Het hout komt uit jouw atelier. En dit dingetje komt uit jouw atelier, Dat was van een of ander lijstje wat jij had.
Jozeph: Ja ja mooi hè. Al die kleine dingen die jij zoal opmerkt…
Monique: En die rode kleur van die houten vorm, dat komt van de kleur van de deur van…
Jozeph: Ja mooi schitterend!
Monique: … jouw atelier. En de vorm van deze…
Man: Had je maar wielrenner moeten worden wat je vader zei…
Monique: …gezaagde onderdelen. Dat zal ik je straks uitleggen hoe ik daaraan kom als we boven zijn.
Jozeph: Ja dat is goed… Ja het is leuk hoor.
Monique: Ja…
Man; Had je maar wielrenner moeten worden wat je vader zei. Had je maar wielrenner moeten worden wat je vader zei. Had je maar wielrenner moeten worden wat je vader zei.
Monique: Kun je dat verstaan?
Man: Had je maar wielrenner moeten worden wat je vader zei.
Monique: (Langzaam en overdreven articulerend) Had je maar wielrenner moeten worden wat je vader zei.
Jozeph: Ach zo
Man: Had je maar wielrenner moeten worden wat je vader zei.
Jozeph: Leuk hè.
Man: Eigenwijze drommel.
Jozeph: Ja prachtig, ja.
Jozeph: Hier moet je me toch meer van vertellen, van die handschoenen.
Monique: (verbaasd) Die handschoenen? … Die handschoenen had ik aan toen ik jou leerde kennen.
Jozeph: Ach.
Monique: Die handschoenen had ik aan toen ik bezig was om die…
Jozeph: Die pop…
Monique: Die zwaan…
Jozeph: Ja die pop…
Monique: …te maken. Met dat cement
Jozeph: Ja, ja…Ja, nou weet ik het weer.
Monique: En toen kwam jij binnen…
Jozeph: Hm, hmmm.
Monique: …in mijn atelier. En wij kenden elkaar nog niet. Jij kwam je voorstellen…
Jozeph: Oh wat leuk.
Monique: …toen ik net in mijn nieuwe atelier was getrokken aan de kunstwerkplaats!
Jozeph: Ja.
Monique: Toen was ik die zwaan aan het maken en had ik die handschoenen aan om mijn handen te beschermen tegen dat cement, want dat is heel slecht voor je huid.
Jozeph: Ja, ja, ja. Wat jij allemaal nog weet hè.
Monique: Jij zei nog hoe vaardig ik daarmee was. En jij had zoiets van euh … wow! Dat is mooi!
Jozeph: (heel emotioneel, zijn stem schiet vol) Dat is ook zo!!
Monique: Maar dat is nou denk ik 5 of 6 jaar geleden.
Jozeph: Ja ja. Dat is ‘t. Ja ja… (haalt diep adem)
Monique: En jij kwam in mijn atelier en ik kende je helemaal niet. En toen stond er één stoel in mijn atelier, en dáár ging jij in zitten. (verontwaardigd) Mijn stoel! Mijn denkplek, ingenomen door jou!
Jozeph: Mooi hè.
Monique: En ik had zoiets van euh euh…. hij gaat in mijn stoel zitten?!. Ik was er eerst helemaal een beetje boos over.
Jozeph: Oh ja, dat weet ik nog goed. Ik zie het nog voor me. Ja.
Monique: Maar ja, toen begon wèl onze vriendschap!
Jozeph: Dat was ‘t. Heel fijn.
Monique: Tja, dus dat zijn die handschoenen. Heb ik altijd bewaard. Ik denk, die kan ik niet wegdoen. En nu zitten ze in het kunstwerk.
Jozeph: Waar jij dan aan denkt en zo… dat is ‘t hè. Dat zou ik niet, nee ik zou ‘t niet doen. Ik zou ‘t zo weggooien.
Monique: Ja, ja, jij gooit alles zo weg.
Jozeph: Ik gooi…
Monique: Ja.
Jozeph: Ja, ik ben in de wegwerpwereld beland.
Monique: Ik niet, ik bewaar veel. Ik ben niet in een wegwerpwereld.
Jozeph: (emotioneel) Oh.. alsjeblieft niet. Hé Monique.
Monique: Ik bewaar graag dingen omdat ze me helpen herinneren.
Jozeph: Dat is t hè!
Monique: Maar jij gooit alles heel gauw weg hè?
Jozeph: Ja ja. Ik ben echt in euh, hoe noem je dat, in een vergane wereld, wegwezen. Er moet iets nieuws gebeuren.
Monique: Ja, iedere keer wat nieuws.
Jozeph: Iedere keer wat nieuws!
Monique: Ja.
Jozeph: Maar ik vind ‘t mooi. Prachtig. Echt mooi.
(….)
